dublin air #10

als was ik een
embryo van
zelfbevruchte zinnen.

dublin air #9

binnen en buiten
is het Ierland –
daar is geen
ontsnappen aan.

Ik dacht altijd dat
ik schreef onder invloed
van impulsen van
vanbinnen – bij
mij binnen dan.

Maar buiten
penetreert voortdurend
mijn vanbinnen –
en drinkt, en dringt
en slorpt mij op

dublin air #8

Ik schrijf een briefje
liefje op mijn over het
het andere been getilde
knietje – daar gaan
je aders van spatten
man. Mark spurtte
net naar boven uit zijn
studio om te pissen
want pis zijn is boven.
Janpieter tekent
tekeningetjes met
een zwarte punt.
Zijn hand beweegt
onnavolgbaar over
het geruisloze papier

dublin air #7

Elke gedachte
wordt hier af-
gescheurd.

Elke zin wordt
Onaf gesloten.

Straks of morgen
misschien schrijf
ik erop door
maar zoek dan
nog maar ‘ns
regelmaat in

die verkapte afgerukte
volgorde

dublin air #6

dublin air #5

ik kijk
naar een kaars
en buiten
janken
katten
kouwe en
krolse katten
katse nachten
waarschuwen
voor katers
morgen is er zon
ben ik blij om
zonder emoticon

dublin air #4

Mark hier is Maak.
Met lange aa. Hij zegt
de dingen die ik
anders niet gezegd
krijg, maar wel altijd
al had gedacht.

Hij doet ook zo, en ziet
ook zo dat ik zo doe.

En hij zegt dat
hij weet dat hij
de dingen zegt, en
ook dat ik ze denk.

dublin air #3

vier bier of bier vier
en dergelijke meer
is normaalgezien
wat ik hier noteer

in wezen is er
niet echt een verschil
omdat ik het schrijf
zoals ik het wil
alleen het is anders
is het anders
zoals nu, hier,
in het daglicht van
de luchthaven
omdat het buiten
is – en nacht

en jij me leest
zoals je wil

dublin air #2

veel jij of jou
en lieve kleine mijn
lees je hier niet
omdat ik me
bewust wil

distantiëren
van de grote woorden

en ander genitwit

lees deze als
slipjes aan de droogdraad
zakdoekjes voor morgen
als je neus nog ‘ns
bloeden gaat

dublin air #1

dit blogje is bedoeld
voor die dingen die
ik je anders niet
gezegd krijg

ook niet genoeg
gewoon – als ik

de schreeuw
erotiseer
enzo
ofzo
doodleuk
verneuk

een zes juli

tom boonen de leeuw
lacht groen
in de hanekamp
met mc ewen

daarna de klassieker
beeld van brede benen
die de kopmannen
uit de wind zetten

tom boonen
komt na iconen
zoals mc ewen
kijkt hij op zijn hartklok

na de meet
ziet hij pas
hoe laat het is

zoals alles is

de storm vreet aan de rest #9

De gespletenheid van de schrijver rookt de schrijver op als fijn versneden tabak, tussen een dun sigarettenvloeitje. Hij leeft en hij leest. Hij schrijft als hij beeft. Zoals hij beeft. Hij registreert de deiningen van de twee werelden waarin hij leeft. Meer niet, of niet meer. Ik haat en hou van H.
Da-aag broer die door de voordeur de wereld instapt. Terwijl ik schrijf stapt hij de wereld in, en de moeder zwaait hem na. Ik hoor dat, want mijn venster staat open. Mijn venster op de wereld staat voortdurend open. Ik blijf het herhalen, in alles blijf ik herhalen, zelfs deze zinsnede zal ik blijven herhalen, in elk boek, tot hamerens toe. Als ik zin heb in een sigaretje, dan doe ik dat op de vensterbank, of op de drempel van de achterdeur. Voortdurend balanceer ik op grenzen. Dan ruikt het ook niet naar sigaretten in de keuken, denk ik toch, want dat vindt de moeder niet fijn.
Tussen buiten en binnen ben ik bezeten. I’m not a robot. Ik bedoel ik ben mezelf pas echt als het nodig is.

Het venster boven mijn vensterbank kan niet meer dicht. Op de vensterbank slingeren teveel belangrijke dingen in het rond. Indien ik mijn venster wil sluiten, dan zou ik de vensterbank moeten vrijmaken. Maar ik doe dat niet, als ik blijf. Alleen als het nodig is, als ik wegga. Als ik stik en honderdeneen de druppel is – de storm vreet aan de rest.

bijvoorbeelden #9

Zij leven
En beven
Als zij schrijven
Maar voor al leven

Zij wenen
En lezen
Van lieve coppens
En voor al wenen

Natte bladen
Blijven plakken
Pakken mijn
Gedachten in
Mijn zinnen

On dit que
C’est ça
La vie, aussi,
Ecoute-moi
On parle pa-tois
Le-la-noye

Nuit gravement
À la lanoye

Wij zijn communicerende vaten
Ik schrijf onder druk van het antwoord

Dat schrijven met feed-back
Dat drijven op repliek

We kronkelen als de lijven
Van de coninck

En schurken ongehoord
tegen
De tanden van de tijd