de pharang #2
Er is een droom die terugkomt. Mijn opa rijdt met een tank in die droom. Ik zit met vrienden en vriendinnen, en mensen die ik niet ken, in de tank van mijn opa. Hij loodst ons door equatoriale landschappen, met rotsen en moerassen. Ik weet niet goed meer of ik hem ben, of hij hem is. In het verhaal dat komt bedoel ik. Dat is het namelijk met verhalen: hij of ik of wij; vroeg of laat raak ik uitgekeken, uitverteld.
Dat verhaal mag dan wel verzonnen zijn – en ik voel mij (of hem) al voorzetten met zinnen die enkel over zinnen zullen handelen, en niet over het handelen zelf. Ik ben niet weg, niet dood, niet onbestaand – maar verdwijn enkel even in…
Hij stond stil, en bemerkte eerst en vooral de geur. Hij besloot toen al om zijn vriend te schrijven dat ze enkel en alleen voor de geur samen hier naartoe zouden komen, ooit eens, insj Allah. Voor hem schoof een volgens hem Japans koppeltje aan. Ze hadden beiden gekleurde en modieuze kapsels, zoals zij die Aziaten zijn die daaraan belang hechten. Achterom keek hij niet, had-ie lang niet meer gedaan – sinds zijn grootvader gestorven was. De wachttijd werd maar langzaam minder lang. En eigenlijk had hij op dat moment de geur nog niet geroken, hij was immers nog niet buiten geweest.
Hij stond stil, en schoof langzaam aan.
Het verhaal kampte met enkele moeilijkheden – ik zeg niet defecten. Maar er was bijvoorbeeld de chaos, de verwarring, het onbegrip, door de mengelmoes aan talen. Zijn echte moedertaal sprak hij alleen nog met zichzelf. Ik ben gestopt met praten, schrijf slechts nog.
De juffrouw aan de balie waar om zijn paspoort gevraagd werd, sprak een Engels waarvan de liquidae radicaal verdraaid waren. Juffrouwen aan de balie worden onder normale omstandigheden niet vernoemenswaardig geacht in verhalen van dit slag, maar hier pleitte haar accent als passende schets en index voor het decor. Ook nog nam ze een foto met een balletje dat aan een ijzeren armpje bevestigd was. Hij mocht niet lachen.
De geur beet hem meteen in zijn nekvel toen hij de luchthaven verliet. De geur paste volgens hem niet bij wat hij zag. Het was veeleer een restant van lang vervlogen tijden, terwijl wat hij zag ook niet echt consistent je dat was. Boven de grond, de hoofden en de meute tuk-tuks en taxi’s, zweefde een eenzame skytrain. Beneden leidden zanderige steegjes weg van het water naar met golfplaten gebouwde éénkamerkrotten. Soms speelde daar een kapotte tv. Ik was er namelijk al geweest.
Wegwijzers wezen plaatsen aan die hij niet lezen kon, die ik met dit alfabet niet schrijven kan.
“Whele ale you going, my fliend?” Meisjes, echt nog meisjes, huppelden in damesmantelpakjes door de prachtig verlichte en ge-airconditionede inkomhal van de luchthaven, voortdurend nieuwe, grote en witte mensen aanklampend. Hij was alleen, stond stil.
Hij bekeek haar zoals hij alle nieuwe mensen bekeek. Taxerend. De voorbije week nog had hij een nieuwe ‘skin bag’ gekocht – een tasje dat je op de huid draagt, en dat door haar ‘fabric’ daadwerkelijk aan de huid kleeft, en onder kleren onzichtbaar wordt. Meteen had het meisje zijn oogopslag gemeden, alsof ze vooraf al wist met welke intentie die op haar afkwam.
Ze schuifelde de punt van haar rechterschoen meisjesachtig tegen de wreef van haar linker, daarbij met haar knieën die stereotype x vormend. Hij nam een zwart notitieboekje uit een ogenschijnlijk onzichtbaar tasje onder zijn mouwloze t-shirt. Met een zwart stiftje skribbelde hij enkele woorden op de pagina waar hij met het leeslint aangekomen was. “I AM LEX” toonde hij haar zijn schriftje. Ze neep haar ogen nog fijner, las stil met haar lippen. “Okay, mistel Rex, whele do you want to go?”
Lex stond stil, hij glimlachte, en sloeg een bladzijde om.
Dat verhaal mag dan wel verzonnen zijn – en ik voel mij (of hem) al voorzetten met zinnen die enkel over zinnen zullen handelen, en niet over het handelen zelf. Ik ben niet weg, niet dood, niet onbestaand – maar verdwijn enkel even in…
Hij stond stil, en bemerkte eerst en vooral de geur. Hij besloot toen al om zijn vriend te schrijven dat ze enkel en alleen voor de geur samen hier naartoe zouden komen, ooit eens, insj Allah. Voor hem schoof een volgens hem Japans koppeltje aan. Ze hadden beiden gekleurde en modieuze kapsels, zoals zij die Aziaten zijn die daaraan belang hechten. Achterom keek hij niet, had-ie lang niet meer gedaan – sinds zijn grootvader gestorven was. De wachttijd werd maar langzaam minder lang. En eigenlijk had hij op dat moment de geur nog niet geroken, hij was immers nog niet buiten geweest.
Hij stond stil, en schoof langzaam aan.
Het verhaal kampte met enkele moeilijkheden – ik zeg niet defecten. Maar er was bijvoorbeeld de chaos, de verwarring, het onbegrip, door de mengelmoes aan talen. Zijn echte moedertaal sprak hij alleen nog met zichzelf. Ik ben gestopt met praten, schrijf slechts nog.
De juffrouw aan de balie waar om zijn paspoort gevraagd werd, sprak een Engels waarvan de liquidae radicaal verdraaid waren. Juffrouwen aan de balie worden onder normale omstandigheden niet vernoemenswaardig geacht in verhalen van dit slag, maar hier pleitte haar accent als passende schets en index voor het decor. Ook nog nam ze een foto met een balletje dat aan een ijzeren armpje bevestigd was. Hij mocht niet lachen.
De geur beet hem meteen in zijn nekvel toen hij de luchthaven verliet. De geur paste volgens hem niet bij wat hij zag. Het was veeleer een restant van lang vervlogen tijden, terwijl wat hij zag ook niet echt consistent je dat was. Boven de grond, de hoofden en de meute tuk-tuks en taxi’s, zweefde een eenzame skytrain. Beneden leidden zanderige steegjes weg van het water naar met golfplaten gebouwde éénkamerkrotten. Soms speelde daar een kapotte tv. Ik was er namelijk al geweest.
Wegwijzers wezen plaatsen aan die hij niet lezen kon, die ik met dit alfabet niet schrijven kan.
“Whele ale you going, my fliend?” Meisjes, echt nog meisjes, huppelden in damesmantelpakjes door de prachtig verlichte en ge-airconditionede inkomhal van de luchthaven, voortdurend nieuwe, grote en witte mensen aanklampend. Hij was alleen, stond stil.
Hij bekeek haar zoals hij alle nieuwe mensen bekeek. Taxerend. De voorbije week nog had hij een nieuwe ‘skin bag’ gekocht – een tasje dat je op de huid draagt, en dat door haar ‘fabric’ daadwerkelijk aan de huid kleeft, en onder kleren onzichtbaar wordt. Meteen had het meisje zijn oogopslag gemeden, alsof ze vooraf al wist met welke intentie die op haar afkwam.
Ze schuifelde de punt van haar rechterschoen meisjesachtig tegen de wreef van haar linker, daarbij met haar knieën die stereotype x vormend. Hij nam een zwart notitieboekje uit een ogenschijnlijk onzichtbaar tasje onder zijn mouwloze t-shirt. Met een zwart stiftje skribbelde hij enkele woorden op de pagina waar hij met het leeslint aangekomen was. “I AM LEX” toonde hij haar zijn schriftje. Ze neep haar ogen nog fijner, las stil met haar lippen. “Okay, mistel Rex, whele do you want to go?”
Lex stond stil, hij glimlachte, en sloeg een bladzijde om.
posted by mo_toothie at 3:26 AM
0 comments
