dublin air #17

ik tel de dagen
niet want ze blijven
gewoon komen

af en toe wel
eens een uurtje
maar dan alleen

of we er eentje
voor of achter staan

dan wel straks
simultaan landen
op de harde
gedachtebaan –

één uur avantgarde
[maar voor smog
als door de gaskraan
de das omgedaan]

dublin air #16

het dagboek van
de gek gaat over

de gek die praat
met het hondje
van de gewilde geliefde
van de gek

hij is gek op haar
en het hondje
kwispelstaart de
onhoorbare morse-code

uiteindelijk wordt
de gek zot verklaard
gebaart god na napoleon

opgezet en ingepakt
in dat nare museum
van gejaste witte doden

dublin air #15

deze stad is er één
van standbeelden
en zerken
waar huizen rond

roken

het is
een doodse klucht
die mystiek ademt

waar de mensen
van hier leven
en bruisen

als hun fonteinen
in omheinde tuinen

dublin air #14

Dit is weer zo
een eindeloos lang
recht wegje

naar het einde toe

versmalt het en
versmelt het met
een lachwekkend
plat en breed gebouw

zoals in Birkenau
bij Auschwitz is het

een museum
van moderne kunst

dublin air #13

ik schrijf terwijl
ik stap. Vandaar
dat vertrapte
geschrift. Ik ben
nu Dubliner
spreek uit:
Dublin-Air,
daar waar ik Engelse
woorden spreek, Ierse
dingen denk – maar

altijd dezelfde doortrapte
zinnen schrijf.

dublin air #12

van dergelijke
oefeningetjes
krijg je snel genoeg
of net niet maar
dat is het nu net

wanneer is het
ooit eens genoeg

of ook nog
niet teveel?

RUIMTE
VOOR
WITRUIMTE

dublin air #11

Ideaal zou zijn
woorden die passen
binnen het blaadje
te snappen binnen
het plaatje zoals
nu zoek ik
genoeg woorden
voor hier
maar altijd te
weinig
om dat te zeggen
wat niet pakt
op papier