alles wat ik weet
zal ik vergeten
het knetteren van elektriciteit

mijn gezicht in jouw adem gehouwen
zal ik alweer verdwenen zijn
op een afstand van valavond

ook op de radio zal het stil zijn
zoals twee mensen alleen dansen
blootsvoets en traag
als haast stilstaand water

er is maar tijd voor een paar van jullie
tijdens het gezang van buren
toen het nog niet stil was
zou ik hen vervoegd hebben
haast niet meer

alles wat ik weet
haast niets meer
zal ik vergeten

30.04.2009

het gedicht gleed voorbij
voorbij het venster van de trein
het leven stond stil, en het versnelde
noch in tegenrichting

van een bedekte stapel hout
voor als het winter werd
naar een fietsend meisje
prille lenteborstjes die
tot de zomer priemden

spielerei zou de herfst zijn
voor haar zonnebrilgestaar
haar enige opdracht
is de boel afbreken

ze zette haar voet aan de grond
de slagboom bewoog niet meer
daar begon het te glijden
de dood treft ons allemaal horizontaal

de zwarte suzuki swift
gleed met de randen van een dolk
boven zonnig Holland
en sneed als een trein door een landschap

zonder omwegen en onstuitbaar
naar de kern van een oranje hart
dat in alle talen begon te bloeden
het meisje hield voet aan de grond

binnenrijm in reclameslogans
alsof je ons berooft
boden een burger coca cola aan
had het meisje in oranje het land aan

als een hand die zich losrukt
van een andere bevrijdend en verscheurend
nu is het gedaan