de storm vreet aan de rest #9
De gespletenheid van de schrijver rookt de schrijver op als fijn versneden tabak, tussen een dun sigarettenvloeitje. Hij leeft en hij leest. Hij schrijft als hij beeft. Zoals hij beeft. Hij registreert de deiningen van de twee werelden waarin hij leeft. Meer niet, of niet meer. Ik haat en hou van H.
Da-aag broer die door de voordeur de wereld instapt. Terwijl ik schrijf stapt hij de wereld in, en de moeder zwaait hem na. Ik hoor dat, want mijn venster staat open. Mijn venster op de wereld staat voortdurend open. Ik blijf het herhalen, in alles blijf ik herhalen, zelfs deze zinsnede zal ik blijven herhalen, in elk boek, tot hamerens toe. Als ik zin heb in een sigaretje, dan doe ik dat op de vensterbank, of op de drempel van de achterdeur. Voortdurend balanceer ik op grenzen. Dan ruikt het ook niet naar sigaretten in de keuken, denk ik toch, want dat vindt de moeder niet fijn.
Tussen buiten en binnen ben ik bezeten. I’m not a robot. Ik bedoel ik ben mezelf pas echt als het nodig is.
Het venster boven mijn vensterbank kan niet meer dicht. Op de vensterbank slingeren teveel belangrijke dingen in het rond. Indien ik mijn venster wil sluiten, dan zou ik de vensterbank moeten vrijmaken. Maar ik doe dat niet, als ik blijf. Alleen als het nodig is, als ik wegga. Als ik stik en honderdeneen de druppel is – de storm vreet aan de rest.
Da-aag broer die door de voordeur de wereld instapt. Terwijl ik schrijf stapt hij de wereld in, en de moeder zwaait hem na. Ik hoor dat, want mijn venster staat open. Mijn venster op de wereld staat voortdurend open. Ik blijf het herhalen, in alles blijf ik herhalen, zelfs deze zinsnede zal ik blijven herhalen, in elk boek, tot hamerens toe. Als ik zin heb in een sigaretje, dan doe ik dat op de vensterbank, of op de drempel van de achterdeur. Voortdurend balanceer ik op grenzen. Dan ruikt het ook niet naar sigaretten in de keuken, denk ik toch, want dat vindt de moeder niet fijn.
Tussen buiten en binnen ben ik bezeten. I’m not a robot. Ik bedoel ik ben mezelf pas echt als het nodig is.
Het venster boven mijn vensterbank kan niet meer dicht. Op de vensterbank slingeren teveel belangrijke dingen in het rond. Indien ik mijn venster wil sluiten, dan zou ik de vensterbank moeten vrijmaken. Maar ik doe dat niet, als ik blijf. Alleen als het nodig is, als ik wegga. Als ik stik en honderdeneen de druppel is – de storm vreet aan de rest.
posted by mo_toothie at 3:01 PM
4 Comments:
Zie dit lees ik graag. Ik vraag me ook vooral af hoe het zit met de wateroverlast in de vloanders. Trouwens: waar zit'em?
Mo Toothie!
Doe zo voort, beestig en azo
xanth
wateroverlast maakt eendracht. emmerkettingen maken geen onderscheid tussen klerenmerken of papieren diploma's. je kunt daar op een bepaalde manier lak aan hebben, als je bijvoorbeeld hoog op een berg woont, of in een paalwoning. maar die bakken water halen artificiële stelten met gemak onderuit, iedereen met de grond gelijk. zelfs de nu al legendarische lendenrukken van tom boonen verstillen tot volume nul, trouwens ook bob geldof dat dat betreft. het is de welvaartsparadox dat de mainstream rustig kabbelt als de zon schijnt hoewel elk voor zijn brok vecht, maar ondoordacht alles met zich meesleurt in tijden van ellende en toch de brokken lijmt.
laat ons hopen dat de cactus niet verzuipt in het blanke brugse vrije.
mo
hihii-
die zit
Trouwens dringend hulp^gevraagd bij het identificeren van de Helena-Bonham-Carter-lookalike die naar verluidt doctorandi is aan fac Letteren+Wijsbegeerte.
Post a Comment
<< Home