Friday, October 19, 2012

Timmerhout

 hierzo

Monday, April 30, 2012

iWriter

Ik schrijf voor het eerst
Op dit ding
Metapoëtisch metavirtueel getoucheer
Mega gewoon
Straks sla ik dit op
Op een wolk
Zo gaat dat
Op dit ding
Ik kan er dan bij langs alle kanten
Altijd kan iedereen overal bij
Zo gaat dat
Tegenwoordig komen we mekaar tegen
Op dit ding
Mega gewoon
Iedereen op een wolk

Vroeger veegde iedereen voor z'n deur
Mega gewoon
Tegenwoordig veegt iedereen op dit ding
Maar het vuil puilt
En we hangen het uit

Tuesday, October 13, 2009

weet jij nog waar je was
toen Frank Vandenbroucke ging?

op de citadel, of de muur misschien?
of gewoon aan de overkant
aan die toog door het vensterglas?

ik zat bij jou in de zetel
toen de onhoorbare golf
ons overrompelde
we waren net samen

lange leden, korte torso
ge-brand op die fiets
zoals de Engelsen zeggen

this is a 21st Century poem
zo'n mooie kop die naar je knipoogt
opium voor het volk

mocht het voor hem ietsje meer zijn?

Friday, October 02, 2009

het gemis is een geluid dat gestorven is
een glas wordt niet meer afgedroogd
druipt af in een rek dat het onze niet is
blinkt uit in lippenstiftloze eenzaamheid

de penis is een kut die op sterven ligt
palliatieve wormen
en leren jasjes
met roestige ritsen

ballen puilen uit gulpen
un sac de billes
dat is een geluid dat gestorven is

zoals ritsen roetsjen
en mensen moeten

het gemis wordt
- uiteindelijk - weggeritst

Thursday, September 17, 2009

ik maak verre reizen
naar steden waar ik nog mag komen
omdat ik niet hersteld raak
dat slaat alles
ook wonden

in de steden waar ik graag kom
komen zij ook
met rode wijn en kutscheten

ik kan ze niet meer hertellen
de steden
de wonderen
plaatsen waar ik nog mag roken

het zijn er veel
te weinig om op te noemen
al die steden waar ik nog kan komen

pixels op een te dure kodak
kojak was een film
en ook nog iets met geel
vochtverlies of bier - of honing
en een zucht naar suiker

ik maak verre reizen
heel

Thursday, July 30, 2009

Je dacht dat ze sommige woorden voor jou reserveerde
In een kamertje verborgen hield met een kaartje aan de deurkruk
Hier kuist men niet


Je dacht dat context er niet toe deed
Het witte daglicht in haar gordijnloze kamer
Was warm als haar kersenpittenkussen


Er moet maar één kerel één keer inbreken
Met een ringtone
En terwijl je erop staat te kijken
Ontfutselt hij haar opgesloten woorden
Draai je bleek weg in de operatiekamer van haar holocaust


Je levert je woorden in
Als belasting eist ze meer
En heeft er geen, terug
Blijf jij zonder verweer
In witter daglicht van de gordijnloze operatiekamer
Want daar zijn geen vensters


Reserveer mij nooit meer
Echoot de blinde darm
In een appendix van je bestaan
Die voetnoot van een voetnoot
En van die nood daaraan
Dat donkere hok vol ongebezigde bezems
Waar alleen jij kwam te staan
Woorden waar je bij inschoot
Rozijnen en frambozen op haar buik
Die je maar niet kon loslikken


Later keer je nog een keer terug
Blut en kogelvrij
Dan leer je dat inleveren
Geven is
Dat kleren kleden is
Dat uitrafelen leven is
Dat de wachtkamer witst is
Want daar zijn geen gordijnen

Tuesday, June 23, 2009

van te lang in bed liggen
werd ze kregelig
maar een park was geen matras
ook niet als haar kamerjas
in de vaat verdween

de deur slaat zacht
er zijn geen woorden meer
en geen vaatzeep
de koelkast leeft
haar kousen kleven vast
en dan nog een sigaret

ze wist niet wat ze in bed kreeg
koffievlekken en bierkringen
en zuigplekken op kranten in het park

we ontkurkten champagne
want het was donderdag
en zonder vaatzeep
is het ooit anders geweest?
van toen ik nog een kind was
en meteen levenslang kreeg?

seks was een naakt lichaam
in bad woog ze met één teen mijn ballen
dat weegt niet veel meer
dan weet ze het niet meer
van vroeger

ontkenning, ontkenning
zong een hippe band
in leuzen op de radio

de deur is dicht nu
de angst hangt
in de lucht
aan een koord

het is niets duts
het bestaat niet
en zo is het
levenslang voor woord