buiten is het polen #19

Ik word wakker van Ines die mij zo schudt. Het is koud en nog halfdonker. Mijn rug is geradbraakt door mijn kleine huisje, dat nu ook in nood plaatsvervangend bed was. In mijn handen houd ik de trotter op pagina veertien, algemene reisinformatie – per trein.
Het is kwart over zeven, ik stink uit mijn bek en over twintig minuten gaat onze trein. Gdansk of Danzig, die machtige Hanze-stad. Ik kijk uit naar de warmte van wagonnen, zwijg en droom stil van met velours gevoerde coupés.

Vanaf vandaag is elke dag de laatste in zijn soort. Nu kan ik niet anders meer dan aftellen. Tenzij je natuurlijk naar een climax toe telt. Ik niet. Bij mij piekt de top altijd precies in het midden, als een Gauss-curve of getimed cardiogram.
Ik weet niet of het aan de zee ligt – Gdansk natuurlijk wel – maar het weer is omgeslagen. Weg met de gouden Poolse herfst, welkom pokdalig Pools landklimaat. Antiklimaatclimax.


Witkácy is verslonden, en dat is maar goed ook. Ik bèn ook altijd een beetje het personage dat ik lees. Ik zou een beetje gek worden van Witkácy. Het zout van de Motwava die Gdansk dooradert is een gepast antidotum. Dat had ik al lang niet meer geroken. Zout water.
In de oude binnenstad gidsen Duitse gidsen Duitsers door de oude binnenstad. Ze zeggen dat elke baksteen, elke gebouw heropgebouwd is zoals het er stond voordat die ellendige Duitsers elke gebouw, elke baksteen met de zoute kade gelijk gemaakt hadden. In dat hartaandoende Duits. Je hoort geen steunende vergapingen. Alleen witwegtrekkende gelaten, of rode blossen op die typisch Duitse gezichten. Dooraderde schaamte. ‘Echt’ plaatsvervangende schaamte. Maar de Polen zeggen tegen alleman gedwee gedag. Dag met het handje, tegen de man op het bankje in het park. Vandaag is het de laatste keer deze dag.