buiten is het polen #9

Krakow ‘moet je gezien hebben’. Dat heb ik gedaan en dit in drie dagen. De kerken, de kastelen, de joden, de bankjes in het park. Na Auschwitz heb je alles wel gezien voor een tijdje, totdat een trein je weer eens laat wachten op het perron, of een hufter van een automobilist weigert te stoppen voor de eenzame lifter.
Op de bus naar Zakopane is het stil, behalve dan dat jengelende jongetje dat stil is als hij kijkt naar mij en dat nodig toe is aan een verse pamper. Zijn moeder bewijst een echte moeder te zijn, als ze haar zoon verschoont op de zich omhoog heisende bergweg. Na het grijs van de stad volgt het groen en paars van milkakoeien. Hier laten ze de hoorns eraan.

Wie van de bus wil in Zakopane moet zich eerst door een school oude dametjes worstelen die jonge, frisse en vooral rijke toeristjes een armzalige kamer aan de hand willen doen. Ik worstel niet. Ik neem een oud vrouwtje bij de arm, en zij stapt gewillig mee naar haar huis. In haar arme hand klemt ze een bos sleutels als een tros druiven. Blijkt dat ze wel meerdere armzalige kamertjes achter de arme hand houdt.
Eigenlijk staat in haar tuin een tweede kast van een huis. Ook nog in de tuin staat de zwarte Madonna.
Onder en boven en naast ons hokken wederom lieden aller landen en allooien. In de tv- en koelkastkamer wordt verbroederd en verenigd. Een Dan geheten Amerikaan vertelt daar dat hij de hele nacht na Auschwitz gehuild heeft. Ik noem hem een wiekhertig, old deimetje, maar hij verstaat me niet. De zon blijft gezichtsbepalend. Warmte straalt van de glimlach op allemans gezicht. Every man is blind, blinded by the sun.
Zakopane is een moedige stad die teert op toeristisch gezwam en daar passend taks voor vraagt. Haar kraag is omzoomd met bergenkant. Eén dezer zal ik er één kranig beklimmen.
Als de zon als een medaillon in de décolleté van de bergen zakt, breekt op ons dakterras de hel los. Twee Poolse Piotrs, de Amerikaan genaamde Dan, Ines en ik doen er aan Poolse cultuur. Wij nemen eerst een hap augurk, kappen dan een glas wodka in ons kelengat, spoelen vervolgens door met het sap van augurken. Dat is tegen de kater. Dat zullen we morgen dan wel zien.
Internationale gesprekken rollen vlotter van onze tongen naarmate de avond vordert en de wodka mindert. Het laatste wat ik me herinner is ons op het terras en internationaal gelal en gelach.