de storm vreet aan de rest #1

...achtennegentig, negenennegentig, honderd. Honderd tellen houd ik het vol. Tot ik geen belletjes meer zien kan. Geen bubbels meer op het water. Ik volledig leeg ben. Dan dwingt ademnood mij tot kiezen. Delen is leven. Kiezen of delen, dood of leven. Ik deel het leven. Dood zou te dramatisch zijn. Het einde nog voor het begonnen is. Als dood zijn niet iets als rusten was, wat dan zou dit onvolmaakte leven draaglijk maken? Uiteindelijk weet niemand echt wat dood zijn is. Wie heeft de dood anders ooit echt gezien?
Niemand. Behalve degene dan die dood zijn. Geen levende weet wat dood zijn is. Ze kunnen alleen maar gokken. En de beste gok is en blijft een gok, een onopgelost raadsel. Als het onvolmaakte leven. Het lijkt wel een titel.
Misschien is dood zijn iets als rusten. Maar louter redeneren geeft geen oplossing. De enige manier om het te weten te komen is kiezen voor dood zijn. Dood zijn kan gelijk wat zijn. Gelijk gevangen zijn in de fractie van de honderdeneerste seconde. Onder water sluit ik mijn ogen en is alles donker als natte nacht.
Misschien nog wel gewoon zo, simpel gevangen. Wat is niet gevangen zijn, of met andere woorden niet dood, maar levend? Gewoon dat de zon niet meer geroofd wordt door de schaduw van tralies. Gelijkmatig vrije verbranding.
Ik zie gezichten even gestreept als lepra-zebra’s. Even berecht als het plunje-motief. Het motief dat wel hun deel bleef lang nadat ze hun plunje het laatst opgevouwen hadden, met het nummer waar niet over gestreken mocht worden beschamend omhoog. Lang nadat ze het nog hadden uitgesproken, laat staan ooit nog maar eens wilden horen. Een nummer dat tussen andere bijgeëtst werd in de klaagmuur van het linkerkwabafval, maar dat qua prominentie niet eens de enkels toestond aan andere in reliëf toegenomen nummers.
Misschien met elektrodenpleisters op pulserende plekken op je hoofd. Met daaraan verbonden draadjes als geleiders naar emotionele seismografen. Zou je zien wat gedacht wordt. Dat je denkt wat je ziet. Zonder tralies die stiekem als staken in die twee starende gaten in je ponem steken. Hebben we dan allemaal splinters in de ogen?
Als gestreepte word je gestigmatiseerd in het kostuumdrama van de film. In de dogma’s van verstarde seismobioscopen klampen vastgeroeste occidanten van gedachten zich vast aan het staketsel boven gezond verstand. Opgesloten is de mond lam gemaakt. En kauwt automatisch op popcorn.