koffie #2

Flarden van films spelen nu door mijn hoofd. Van hoe het allemaal was. Hoe ik alles voor me zag. En dat ik niet in mijzelf kruipen kan, maar daar gewoon geprojecteerd word. Zo vreemd is dat echter niet. Pas nadien komt altijd de slag van het besef, met de kracht van mokerhameren.

Mijn gevoel moet de bovenhand laten voor het verstand, zegt ze.
Mijn moe is slim. Ik moet ballonnen prikken omdat ik op kruispunten kom, zegt ze. Mijn moe zegt het met bloemen. Ik zie wel, zie je wel?
Haar woorden worden bloemen, met verwelken tot gevolg. In de kelk van haar woord schuilt de geur van verleiding. Wie de neus schendt in die geur, drenkt de rest van het lege lijf in een bad van herhaling. Maar laat ik daar maar niet over doordrammen.


Ik draai de lamp weg, want het licht verblindt mijn gedachten.

Waar kan ik heen? Ik kan niet meer terug. Alleen in vergeten beelden uit een stoffige, oude doos zie ik mijzelf zoals ik vroeger was. Ik en de anderen, of de anderen en ik. Ik ben altijd ik, maar toch, met anderen anders. Ik weet niet of de anderen met hetzelfde probleem worstelen. Waarschijnlijk is het voor iedereen wel een gegeven. De vraag is hoe daarmee omgaan?

Laatst sprak ze over verschillende soorten mensen. Ik denk niet echt dat er een soort mensen is, laat staan verschillende. Wel beschouw ik alle mensen als verschillend, dat is eigen aan het begrip mens, en in die zin, ook aan de soort.

Ik duw op een knopje. Van achter een rooster klimt muziek, als luchtververser.
Zou ze het horen?