dode dieren #1
Woordveld. Hecht Woordveld is de naam. Aangenaam. Wat een amechtig staaltje van naamgeving. Toegegeven, Hecht is lichtelijk verward met Hert, en dan in het bijzonder, Verheyen. Vooral dan door West-Vlamingen met een spraakgebrek. Soit. Vanderelst.
’s Ochtends is mijn bed een van passie krakende vrouw. Ik lig te verkillen in de deken van warme vouwen en verstrengelde benen. En toch, als ik langer blijf liggen, begint mijn gevoel te vreten. Dan moet het eruit. En dan opstaan, en daarna de ratatouille van elke morgen. En dan moet ik eruit. Hypothetisch hecht woordveld.
Zo telkens, in en aan en na elkaar. Van woord na woord naar woord.
Alles als achtbanen die in lussen dooreen duiken, van de ene tunnel in een andere. En soms pijlsnelle steile hellingen sjeezen naar beneden, met plezier als een slag in het water, kopje onder. Nee geen achtbaan, nee, ik vergis me. Rollercoaster. Dat is het. Onmogelijke, van weidse onwereldse bochten, de glitter flikkert en fnuikt. In de zitjes is plaats voor twee. Soms zit ik alleen. Overstappen is een heikel punt.
Morgen ga ik op reis. Naar een lekker land, in een lekkere vlieger, met een lekker meisjemuisje. Ik weet het, wij schijnen samen bizar.
Dat is een zin. En ik zou haast willen zwijgen van spreken, want zoals gezegd, Woordveld is de naam. Ik grasduin in één veld, en ik weet daar alles van. De Groote Stilte. Ik huiver bij het zien en gebruiken van Hoofdletters, ik weet niet Waarom?
Vandaag is gelukkig goed begonnen, geen lastig gemis dankzij sms. Ik, lig daar niet echt wakker van, maar, zij schudt me toch wel meermaals daags uit hoofdelijk gedol. Al dat ge-sms, ik word daar door en door spuugmisselijk van. Ze laat me slapen. In mijn dromen.
Geen gordijnen om mij te verbergen. De kale openheid van kippenvel bij koude ochtendstond. Bij mij is de morgen ’s middags, dan eet iedereen broodjes, binnen of buiten, al naargelang seizoen, alvast buitenshuis. Ik hoef me dan voor niemand te schamen.
Zulke dingen als lauwe argumenten als ik met mijn warm ademende dekens scherm.
’s Ochtends is mijn bed een van passie krakende vrouw. Ik lig te verkillen in de deken van warme vouwen en verstrengelde benen. En toch, als ik langer blijf liggen, begint mijn gevoel te vreten. Dan moet het eruit. En dan opstaan, en daarna de ratatouille van elke morgen. En dan moet ik eruit. Hypothetisch hecht woordveld.
Zo telkens, in en aan en na elkaar. Van woord na woord naar woord.
Alles als achtbanen die in lussen dooreen duiken, van de ene tunnel in een andere. En soms pijlsnelle steile hellingen sjeezen naar beneden, met plezier als een slag in het water, kopje onder. Nee geen achtbaan, nee, ik vergis me. Rollercoaster. Dat is het. Onmogelijke, van weidse onwereldse bochten, de glitter flikkert en fnuikt. In de zitjes is plaats voor twee. Soms zit ik alleen. Overstappen is een heikel punt.
Morgen ga ik op reis. Naar een lekker land, in een lekkere vlieger, met een lekker meisjemuisje. Ik weet het, wij schijnen samen bizar.
Dat is een zin. En ik zou haast willen zwijgen van spreken, want zoals gezegd, Woordveld is de naam. Ik grasduin in één veld, en ik weet daar alles van. De Groote Stilte. Ik huiver bij het zien en gebruiken van Hoofdletters, ik weet niet Waarom?
Vandaag is gelukkig goed begonnen, geen lastig gemis dankzij sms. Ik, lig daar niet echt wakker van, maar, zij schudt me toch wel meermaals daags uit hoofdelijk gedol. Al dat ge-sms, ik word daar door en door spuugmisselijk van. Ze laat me slapen. In mijn dromen.
Geen gordijnen om mij te verbergen. De kale openheid van kippenvel bij koude ochtendstond. Bij mij is de morgen ’s middags, dan eet iedereen broodjes, binnen of buiten, al naargelang seizoen, alvast buitenshuis. Ik hoef me dan voor niemand te schamen.
Zulke dingen als lauwe argumenten als ik met mijn warm ademende dekens scherm.
posted by mo_toothie at 11:55 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home