koffie #1

Ik herinner me nog geurig hoe mijn moeder in mijn leven was, in mijn keuken stond. Ik hing aan haar rokken als geen ander. En tussen haar benen loerde ik niet. Hoogstens gebeurde dat eens op een warme wintermiddag in de kleuterklas. De juffrouw die met speeksel aan de duim een bladzijde omslaat, onder het zware boek verzet ze knieën om de zwaarte te sussen.

Soms vlogen kreten van verschot de keuken uit, nog voor een aan honger knagende geur. Alsof ze niet besefte dat het mes in haar vel sneed. Als in gedachten gezogen, bezopen, verdronken. En ach, wat zou het? Ik denk dan hierover terwijl de kreet uit de keuken schalt, hoe komt het toch dat ze in haar vel kerft? Haar hoofd puilt uit van plannen, als van een kweepeer omzwachtelen de plannen haar hoofd. In haar hoofd kiemt al de volgende plant, maar dan plots een mes, als prik, in een ballon. Kreet van verschot. Haar verstand twist om de bovenhand, terwijl het gevoel slechts af en toe pruttelt, en op een laag pitje brandt.

In dampende potten zwaait mijn moeder de plak. En terwijl ze roert, hoor ik haar denkend knikken. Met vaste hand strooit ze haar geheimen, ik voel haar genieten als van de warmte van een oven die in haar gezicht slaat, en koelbloedig in haar nekvel bijt. En als ik smak dat het smaakt, noemt ze me glunderend haar pruttelend potje.

Dan toch geen waar ze de plak in zwaait, al had ze wel degelijk iets in de pap te brokken.

Wat denkt gij daarvan, dat vraagt ze dan?
Wat ik daarvan denk, daar denk ik het mijne van, dat zeg ik dan.
Van alles wat gij zegt, denk ik het mijne, hoedanook.
Alles wat ik zeg is een weerspiegeling van wat ik zie, dat gij niet ziet, want ik zeg het, en gij niet. De dingen doen zich anders aan mij voor, zoals het licht van die lamp dat nu uit een bepaalde hoek in mijn ogen prikt. Gij kunt onmogelijk in mij kruipen. Gij kent alleen mijn buitenkant. En ik kan u vanbinnen voeden en voelen. Bij wijze van spreken dan, bij u is dat niet echt relevant. Ge hoort toch mijn woorden?