de pharang #12

Koh Lanta heet het eiland waar Lex Jazz ontmoette. Doodsoorzaak nummer één is er het brommertje. De vrijdagnacht van de Muay Thai kamp lieten zestien mensen het leven op een scootertje. Allemaal Thai. Kleine, fijne bijna meisjes zijnde Thaise jongetjes kappen met gemak en met hun vader aan het strand goedkope Thaise whisky achterover. Wiekie, zoals Disney het noemt. En dan is er nog de coke die met buskruit versneden wordt.
Lex leed links van de onverlichte weg. Ze klampte haar van de muggen gezifte armen rond zijn middeltje. Lex voelde zich zen, en dacht alleen nog aan wat voor hem lag, met zij die achterop zat. Sinds seconde één waren ze samen als gegoten. Lex legde zijn rechterarm over haar rond zijn middel geslagen armpjes, want de gashendel zat links. En als hij eens vergat zijn richtingaanwijzers te gebruiken, dan likte ze haast in zijn oor: “Peschka, peschka, mi vida.”
Destiny had zijn kamp gewonnen, onder het goedkeurend oog van zijn pa, die met de handdoek om de schouders in de hoek van de ring zijn zoon in furieus Thais aanmoedigde. Ze was de enige blanke vrouw in een voor een grotendeels moslimmannen publiek. Ze ging naar het toilet door een gang van twee rijen moslimmannen, die af en toe eens goedkeurend op de grond spuwden als een rake klap uitgedeeld werd. Ze bracht twee grote Chang bieren mee terug. Hoe heftiger de kampen werden, des te vaker ze bij Lex op schoot sprong. Ze lachte gul en oprecht toen Destiny zijn gehandschoende vuist in de lucht stak. Haar ogen groeiden echt van angst en pijn, als één van de boksers onzacht in aanraking kwam met een voet, vuist dan wel canvasmat. Ze gunde de loerende moslimmannen geen blik. Lex mijmerde tussen de slagen door, en alleen nog over dat wat voor hem lag. Vanaf seconde één had hij blijkbaar zo gedacht.
Lex lummelde maar wat door de prachtige stad die Bangkok was. De boeddha’s onderscheidden zich in neon-aankleding niet van de bars. Het was heet in zijn pril Aziatische aandoening. Hij had net zijn naam gespeld in de blokken van de stad, kriskrassend door kwartieren. Hij dronk koffie bij Thai, en zou er een maand later opnieuw koffie drinken, alleen, dat wist hij nog niet. Aan het eind van een steeg die uitmondde in de Menam waaide met het zand een gracieus Europees silhouet op. De wind voelde als een Thaise massage op zijn bezwete bovenlijf.
Ze nam uit een schuin om haar bovenlijf gegooide tas een blauwe sarong. Blauw is jouw kleur, sprak ze in een Europees idioom. Lex gooide de sarong over zijn schouders, en bond de twee uiteinden schuin samen in een zeemansknoop. Ze nam de sarong als bij de arm, en langzaam schuifelden ze langs de Menam, met de stroom mee. Na amper enkele stappen hield ze halt, en morzelde wat in haar tas. Ze plaatste haar voetjes naast Lex’ voeten, en SNAP, het shot was gezet. Seconde één was er één van het werkelijke toeval, de realiteit op haar echtst.