de pharang #6

[dagboekfragment]

"Het is mijn derde dag vandaag op dit eiland, en ik heb eindelijk de tijd gevonden om te schrijven. Niet dat ik echt bezig was tot nu, maar ik schoof dat schrijven aarzelend voor me uit, omdat schrijven, of nog maar het gedacht daaraan, mij aan haar herinnert. Nu merk ik het tegenovergestelde.

Ik lig in de hangmat boven het terras van mijn hut. Drip, drip-drip. Ik heb een prachtig uitzicht over zee. Ik kwam hier ‘s avonds, rond achten aan. De receptie die ook bar, restaurant, tearoom, dvd-room, poolroom etc is, was gevuld met mooie jonge mensen die zich voorbereidden voor HET feest (lees: zich klaar zopen). Ik werd vooral geabsorbeerd door de gedachten in mijn kop, die onregelmatig als golven welden.
De bus had pech gekend onderweg, waardoor we op een andere bus moesten wachten, en waardoor ik in al die onvoorziene haast de hoed van Omar op de bus vergeten ben. De boottocht was ‘ok’, met moordende beelden, dorpen die op palen op de Thaise golf woonden, vissen die aan vaarsnelheid met ons mee uit het water sprongen,… maar ik voelde me miserabel.
Ik voelde me één van die personages op dat schilderij – het vlot van Medusa (?) – gevangen op een vlot, met van die 'Boschiaanse' gelaten. En ik had met nog niemand gepraat. Ik miste de persoon die spontaan contact aangaat met iedereen die haar gevoelige oog passeert. Ik miste mijn gids.
Na de tussenstop op Ko Samui begon een kerel met me te praten. Sinds het vertrek hadden we naast elkaar gezeten, allebei ver starend, zoals tegen zeeziekte. Hij zag eruit als een oudere filmster uit Franse seventies b-films. Bruin getaande huid, zilveren stoppels, blauwe blinkende ogen. Maar hij kwam uit Iran, en had al veel geleefd. We spraken niet veel, en legden zodoende grote stukken van ons leven bloot. Hulpeloos. Meer en meer geloof ik aan het Lot. Abbas was zijn naam. Hij leek oprecht toen we mekaar de hand schudden, en mooie verdere delen wensten. hij zei heel schoon Lex, zoals ik het al lang niet meer gehoord had.
Ik kwam op deze plek aan, en nadat ik wat thai food naar binnen gewerkt had, zat ik op mijn wc, en ik huilde. Ik huilde als een klein kind. Drip drip drip. Ik hoorde Bob kelen uit de bar ‘I wanna love you, and treat you right’, ik zat op mijn toilet en ik huilde. Ik wou schrijven dat ik in mijn badkamer zat, met een gekko op de muur, Bob hoorde en huilde, maar ik kwam niet verder dan een anaal staren naar een kolonie (sic) mieren."