de pharang #5

[dagboekfragment]

“Ik ben hier niet. Zoals vroeger collega’s na het weekend vroegen hoe het weekend was, enkel en alleen om zelf te kunnen luchten hoe hun weekend was, ben ik er niet. Afwezig. Drip, drip drip. Er beweegt een kleine slanke schaduw over de tegels van de muur. Een kolonne (sic) mieren, en geen zelfsilhouetje, zoals mijn verziende zicht aanvankelijk opleverde. Mieren zijn ook bijna blind, en toch volgen ze één voor één dezelfde meanderende weg. Zou dat iets met geur te zien hebben?
Ach wat. De geur is hier niet te harden. Zeg gerust stank. Drip drip drip. Ik stink. Ik zie dat er geen papier is, en het zijn van die gevaarlijk mieren, met gift. Ik heb een kwartier geprobeerd te deur op slot te doen, maar ook toen zei ik ‘ach wat’. Mijn broek is rood aan de pijpen zoals mijn voeten, en onder mijn teennagels.
En dan nog iets: wat zou het dat zoiets als wraak nut heft, laat staan zoet smaakt? Mieren kennen geen wraak, volgen gewoon de ander zijn geur.
Dat zou bijvoorbeeld Thoreau ook gemerkt kunnen hebben. Maar wie leest Walden? Hij stelt zich vragen stelt de aandachtige lezer zich vast. Het zou de titel kunnen zijn van elke tekst die hij schrijft, ‘hij stelt zich vragen’. En wat doet ‘dit’ in ‘dit’ dagboekfragment?
De vraag is een slang die in haar eigen start bijt. Het papier is op. Het einde van de last was scherp en puntig. Ik zou er geen moeite mee hebben nu een kogel door mijn kop te jagen. Ik ben onmenselijk gelukkig. Vroeg of laat barst dat, met een plof van opluchting. Drip, drip drip.”