de pharang #7

[dagboekfragment]

En dan nam ik een douche. Ik moest me sowieso klaarmaken voor HET feest. En ik voelde me beter. Nadat ik in de hangmat een 'tjoekie' gerookt had, ging ik naar de receptie. Leeg. Buiten ronkte een taxi-jeep, gevuld met een klein dozijn mooie, jonge mensen. Ze laadden me in, en weg waren we. Ik sprak Frans met twee Canadezen en een gekke Engelse jongen; Spaans met twee Spaanse meisjes – ‘mi novia es de Guatemala’- en Duits met een groep Zweden.
Het was een rotgevaarlijke weg naar Haad Rin, HET feeststrand. Mijn been bungelde half uit de jeep, de weg ging onheilspellend bochtig en op en neer te werk, ik rookte een sigaret, en mijn gsm bleef stil. Tot op dit moment geen teken van leven.
Toen we aankwamen op Haad Rin was er plenty Engels en alcohol. Buckets met vodka-whisky-gin en fris gemixt werden voor harde prijzen te koop aangeboden. De groep waarmee ik op stap was, werd door die aaneengeschouderde alco-shops aangezogen als vliegen door fruit, of stront for that matter. Ik dronk een Chang Beer, een grote, en ik glimlachte toen ik van hen wegliep, opgaand in de gigantische en kleurige massa volk op dat scenische strand. Ze zou het fantastisch gevonden hebben. Iedereen zat samen, in kleine groepjes, samen een grote groep vormend, lachend, drinkend, dansend. Ik wandelde tot het ene eind van het strand en terug.
Daarna schoof ik aan voor wat vuuracrobaten leken. Ze speelden met stokken die aan de twee uiteinden brandden. Er was één blanke kerel met een Mohawk die verschrikkelijk behendig was. Alsof hij Prometheus heette.
Ik dronk nog wat bieren, zat, keek, kletste met enkelingen, had al bij al een bijzonder fijne nacht.
In wat een handomdraai leek, was de zon weer op, de maan dood. Het strand bedekt met feestlijken, muziek nog steeds hamerend uit de geluidstorens, lijken dansend, chaos zoals ik het graag heb. Ik nam een taxi met mooie, jonge mensen, en het was de eerste keer dat ik me echt steendronken voelde. Ik glimlachte schaapachtig en voelde me vuil, maar gelukkig. Aan het hotel dolde ik nog wat met de hotelhonden, lachte om de slappe grappen van M, de receptionist, die nog slaapdronken leek, en dan crashte ik eindelijk in de hangmat, knock out.
Er was een ogenblik op HET feest toen ik op het strand zat, naar de zee luisterde, naar de maan keek en het volgende dacht: ze brengt in mensen de mooie kanten naar boven, gewoon door haar mooie zelf te zijn. Dat is waarom ik me zo comfortabel voel bij haar, waarom ze zo verslavend is. Dat is een eigenschap die me niet ontgaat, waar ik verliefd op kan worden, waar ik van hou.
Daarna kwam de dag nadien. Na HET feest, nadat zij vertrokken was. Mooie, jonge mensen keken naar een dvd onder de natuurlijke veranda van klimplanten voor mijn hut; anderen namen een duik in het zwembad of lagen op het strand te ontnuchteren; nog anderen lagen zoals ik lui in hun hangmat. Bob zong zijn gebruikelijke songs door de luidsprekers van de receptie. Ik wou schrijven, maar vond de moed niet. In de plaats ging ik zwemmen in de zee, maar het was vies water, en ik glimlachte. Ze herinnerde me aan de zandburgers die zij voor mij gemaakt had, en ik werd, of was nog, dronken van de zee.
Na het ontbijt huurde ik een brommer, en snorde naar Thong Sala, de voornaamste stad hier. Dit is echt Thailand hier, als een klein Bangkok op een eiland. Met de geur en de kleuren, met de mensen en hun bezigheden. Ik scoorde wat weed via een taxichauffeur, zij weten veel. Ik cruisde wat rond, zoals dat heet, high, zoals dat heet, en kwam terug. Het was heet. Drip. Drip drip. Bekeek een dvd onder het zonnescherm voor mijn hut. Schoot wat foto’s van vissers bij zonsondergang – hoop dat die lukken. At een uitmuntende green curry. Las het Franse stripverhaal, het is superbly good, moet ik ongetwijfeld lezen in de Franse les, als ik terug ga. Dronk een paar biertjes in de bar terwijl op tv een matige film speelde. Reed naar de SevenEleven, at een cornetto. Rookte een 'tjoekie' in de hangmat, werkte aan het verhaal, tekende wat, maar niets van enig niveau. Ik ben met vakantie, en gelukkig.