de pharang #9

Lex liep maar wat te lummelen langs de Menam (of ook nog: Chao Praya). Het woord ‘lummelen’ herinnerde hem aan vroeger en Gent, waar een fotografe hem ooit eens vastgelegd had op een zwart-wit plaat die later ‘lummelen langs de Leie’ zou heten. Op die foto zàt hij te lummelen, ijsje likkend ook. En zelfs in zwart-wit zag de stad er zo heet uit als de onderkant van een heroïnelepel. En ook dat herinnerde hem aan Gent.
Lex lummelde maar wat door de prachtige stad die Bangkok was. Hij vroeg zich af wat de mensen zich afvroegen zoals ze hem daar in blank en bloot bovenlijf door de namiddagen zagen figureren. Zijn Nederlandse gedachten werden warm onder zijn ongekapte haren en de Aziatische zon. Als hij achterom keek lag er tussen Bangkok en Bangkok zijn Thailand, duidelijk als de vinger die zinnen afloopt in een onleesbare tekst.
Hij dronk koffie bij mensen waar hij een maand tevoren ook koffie gedronken had. Ze vroegen hem de oren van het hoofd, dorstig naar verhalen over plaatsen waar ze nog nooit waren, wellicht nooit zullen zijn. Ze leven in de stoffige stegen van Bangkok en eten veel kip. Ze staan op vòòr de zon en doen zoveel mogelijk voor die zon te warm wordt. Ze laten zo weinig mogelijk huid onbedekt om een gezonde kleur uit de weg te gaan, net zoals openluchtarbeiders in Europa, maar lang lang geleden. Lex beantwoordde beleefd en zo correct mogelijk hun post-tsunami vragen. Maar de leegte die hem deed lummelen hield hij voor zichzelf.

“Wat doet de plaats er toe als een vrouw door haar vrouw zijn de plaats zelf overtollig maakt? Wat als ze dat heel makkelijk en ruimschoots doet?” Lex tekende er op het kartonnen onderliggertje nog een paar voeten in een hangmat bij, bedankte de Thai voor de kop koffie, vouwde zijn handen terwijl hij zijn hoofd boog, en nam afscheid met een dubbelzinnig “Pharang Rak Thai”. “En wat als ze er niet meer is?” dacht hij erbij terwijl rood zand onder zijn teennagels kroop.