buiten is het polen #6
Jani is de Fin op mijn kamer. Jani is de Fin die ik vorige nacht leerde kennen toen ik op de kamerdeur een briefje vond waarop stond dat de key in room 666 te vinden was. In room 666 was een zwaar feestje aan de gang, met lieden en dranken uit alle windstreken.
Jani is deze morgen nog voor het daglicht naar Oswiecim vertrokken. Dat ligt liever in de vreemde volksmond als Auschwitz. Hij gaat er niet naar toe met de georganiseerde All-In-trip voor slechts negentien zloty. Daar houdt Jani niet van. Hij trekt er op eigen houtje naar toe, samen met de Ieren van room 666.
Wel honderdduizend duiven eten uit de handen van wel duizend mensen op de grote markt van Krakow. Je ziet hier geen magere duif. Aan wel elke pilaar van de het volkvolle plein omrandende zuilengalerij zit een oud Pools vrouwtje, ineengzakt als een verpauperde zwarte Madonna. Ook met sigaretten zijn ze tevreden. Madonna’s met zwarte longen.
De dikke duiven schijten op het scherm en de geluidsinstallatie waarop en waaruit de nu al teveel uren durende misviering te volgen is. Duiven zijn belange zo simpel nog niet als ze eruit zien. Al wie de Madonna’s ook maar durft aan te raken vallen ze aan als de Luftwaffe die Krakow nooit gekend heeft. Dat zie je aan de kromme straatjes en steegjes, en klubs in de kelders.
Heb ik al gezegd hoe oogverslindend mooi de Poolse meiden zijn? Vast niet, want ik schrijf. Langs de weg, op de tram, op de bankjes, in het park. In België ben je gedwongen de hipste bars in de hipste straten af te dweilen voor je een schets kunt maken van wat je hier zo gewoon in elke stad tegen het fantastische lijf loopt. Maar ze zijn oh zo verlegen, meneer. Of het is de meneer die dat is. In dit aartskatholieke land wou ik dat ik de bisschop was die de dienaresjes geilig verklaarde. Hier lopen ze voor de verandering eens niet aan het slappe handje van een gekostumeerde, gebreveteerde en bebrilde oetlul. Zij drummen hier in drommen op de catwalk die elke straat in elke stad van Polen is. Minnaressen van God. Beslist met hoofdletter.
Jani is deze morgen nog voor het daglicht naar Oswiecim vertrokken. Dat ligt liever in de vreemde volksmond als Auschwitz. Hij gaat er niet naar toe met de georganiseerde All-In-trip voor slechts negentien zloty. Daar houdt Jani niet van. Hij trekt er op eigen houtje naar toe, samen met de Ieren van room 666.
Wel honderdduizend duiven eten uit de handen van wel duizend mensen op de grote markt van Krakow. Je ziet hier geen magere duif. Aan wel elke pilaar van de het volkvolle plein omrandende zuilengalerij zit een oud Pools vrouwtje, ineengzakt als een verpauperde zwarte Madonna. Ook met sigaretten zijn ze tevreden. Madonna’s met zwarte longen.
De dikke duiven schijten op het scherm en de geluidsinstallatie waarop en waaruit de nu al teveel uren durende misviering te volgen is. Duiven zijn belange zo simpel nog niet als ze eruit zien. Al wie de Madonna’s ook maar durft aan te raken vallen ze aan als de Luftwaffe die Krakow nooit gekend heeft. Dat zie je aan de kromme straatjes en steegjes, en klubs in de kelders.
Heb ik al gezegd hoe oogverslindend mooi de Poolse meiden zijn? Vast niet, want ik schrijf. Langs de weg, op de tram, op de bankjes, in het park. In België ben je gedwongen de hipste bars in de hipste straten af te dweilen voor je een schets kunt maken van wat je hier zo gewoon in elke stad tegen het fantastische lijf loopt. Maar ze zijn oh zo verlegen, meneer. Of het is de meneer die dat is. In dit aartskatholieke land wou ik dat ik de bisschop was die de dienaresjes geilig verklaarde. Hier lopen ze voor de verandering eens niet aan het slappe handje van een gekostumeerde, gebreveteerde en bebrilde oetlul. Zij drummen hier in drommen op de catwalk die elke straat in elke stad van Polen is. Minnaressen van God. Beslist met hoofdletter.
posted by mo_toothie at 5:37 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home