buiten is het polen #4

Ik kan er niets aan doen maar Ines begint me zo langzamerhand wreed de keel uit te hangen in dit vreemde land. Zij prefereert de term achterlijk. De mensen, de kranten, de boekjes, de muziek. ‘Alles’ is ‘achterlijk’, of ‘balkan’. Als we een station binnenkomen, dan is alles zo ‘typisch balkan’. De bankjes, de dienstregeling, de mensen, de kiosken. Oh, en daar móet ze een foto van maken. Vreemd dat ze de cola-flesjes niet ziet liggen. Of achterlijk. Of balkan.

[INFORMATIE: Ik heb daar zo een paar randbemerkingen
bij, die ik haar uiteraard (beslist uiteraard) niet zeg. Mensen, zoals zij, die
denken dat andere mensen achterlijk zijn omdat ze geen Engels spreken of
verstaan verdienen zelf een etiket: stompzinnig, of kortzichtig, of achterlijk
(let wel: niet balkan). Het feit dat deze mensen dovemansoren hebben als je ze
in een voor hen vreemde taal aanspreekt heeft niets met individuele laksheid of
algemeen aangeboren domheid te maken, maar integendeel, alles met de vorm en
concept van een bovenliggend systeem. Een systeem dat ver voorbij landsgrenzen
reikt, en dat boven de hoofden van mensen in hun genen gaat nestelen, omdat
systemen niet in één twee drie gesloopt worden als muren, of uitgerafeld als
gordijnen. Als je je opwindt omdat een trambestuurder het volgens jou alom
gekende ‘steeisjun’ niet begrijpt en dan vervolgens meent dat ‘dworzec’ (Pools
voor station) één of andere bekende componist was, dan ben je volgens mij
achterlijk. En verstonden Polen Nederlands, dan maakte je je belachelijk. Ik zou
nog zoveel meer over Ines kunnen schrijven, en zal dat waarschijnlijk ook wel
doen, maar hier stop ik voorlopig. Ze maakt dat ik de dagen tel op deze
droomreis. Voor één ding ben ik haar wel dankbaar: door haar benader ik de Polen
met nog meer respect en eerbied dan zij ooit voor zichzelf zal over houden aan
het einde van de rit...]