buiten is het polen #1

Wat volgt zijn onbeschreven bladzijden. Zij boezemen mij angst in. Wat voorafging zijn twee zinnen. Zij stuwen mijn vooruit, naar beneden. Schrijven gaat nooit naar boven, altijd naar beneden.
Treinen reizen voorbij. Soms vlamt er één, zonder stoppen, zomaar tussen de perrons door. Zij laten het hele station beven, druppels vallen door de kieren en spleten van de schutting. Aan de overkant doet iemand hetzelfde, alleen hij rookt sigaretten.
Maar geen één is voor mij. Ik wacht tot de wijzers van de verlichte stationsklok wijzen in de juiste richting voor mij. Want ik ben hier tenslotte alleen, zoals die andere aan de overkant.
Misschien is de volgende een grote internationale expresstrein, of wie weet een gewone boemel die afslaat naar één of ander zijlijntje van onbeduidende akkefietjes.
In dit hokje waar een daglicht de nacht vergeten doet, mag je niet roken. Drinken en eten is hier wel toegestaan want een leeg cola-flesje en verscheurde droge worstjes-wikkel liggen in het schijnsel van dit naakte daglicht. Wanneer ik rechtsta om te voelen of het nog regent, blinken links van mij buiten het hokje peuken in het afgeketste daglicht van een asbak. Druppels vallen nog steeds door de spleten en kieren van de schutting.
Het station beeft niet, blijft ijzingwekkend stil.