de man die terug kwam #10

De drie openingsminuten van het Aria van de Goldberg Variations zijn net lang genoeg om zijn op maat gesneden leren jas op een kleerhanger te hangen, een espressocapsule in zijn espresso-apparaat te stoppen en op de knop te duwen en om zijn zonnebril af te zetten. In het voor de rest schramloze, donkermetalen tafelblad was er een inkeping voorzien waar zijn zonnebril precies inpaste. De eerste variatie, Variatio 1 a 1 Clavier, was meestal nog niet begonnen als hij uit de enige schuif onder zijn werktafel een geel pakje tabak pakte, en een sigaret begon te rollen.

Zijn werkblad was een maagdelijk zwarte rechthoek dat in het midden geluidloos omhoog scheen. Met de verhoudingen van de Gulden Snede was een rechthoekig scherm ingebouwd. Bruno’s gezicht vertoonde kubistische effecten toen het beschenen werd door de vlam van een lucifer en het opblinkende scherm, als was hij een fervent supporter van het rugbyteam met blauworanje plunje. Het uniform, het gestreepte uniform, had Bruno altijd al mateloos geïntrigeerd.
Bruno begon de dag met Bach, en ook al geheel tegen de intentie van de muziek in; de variaties hielpen hem wakker worden, de routine aanpakken. Als er nieuwen waren, dan scrolledde hij met lichte aanrakingen van zijn vingers op het scherm door hun dossiers. Hij vernietigde die, opende voor elk van de nieuwen een nieuw document, en plakte er hun foto bij. De voornaam volstond als identificatiegegeven, en als naam voor het nieuwe dossier. In de daaropvolgende variaties verzon hij een inleidende tekst bij elk van de koppen. Hij gebruikte evenveel variaties als er nieuwen waren.
Als er ouden waren die vertrokken, dan kopieerde hij hun dossiers in de lange rij van ‘egodocumenten’. Op het schermoverzicht verdwenen hun namen uit maquettecellen, en werden vervangen door de nieuwen. Met vaste sleepbewegingen van zijn vingers. Ook elk van de ouden die vertrokken, kregen hun variatie. Tegen de tijd dat hij hiermee klaar was, zijn koffie gedronken en tweede sigaret gerold had, werd er driemaal op de deur geklopt, precies tegelijk met de eerste drie bassen van Variatio 25 a 2 Claviers. Niet dat Bruno per se wist hoe je die woorden en cijfers en letters nu precies uitsprak, maar wie maalde daar nu om? Het was Bruno reeds eerder opgevallen dat als hij niet in de pas van zijn routine liep, dat niet per se hoefde te betekenen dat de routine om hem heen in mekaar stuikte. Bruno besloot dat hij goed voorbereid was, en opende de deur met een knip van zijn linkeroog.
“Paul.”
“PAUL!”
“Minuutje, Oemor. Minuutje. Het is vrijdagavond en nog geen elf uur geweest.”
“Weet ik, weet ik. Maar net zoals ik weet je maar al te goed dat ik gespeeld heb. Jij ook, overigens.
En geef er me meteen maar twee.”
Igor nam net een trek van zijn sigaret toen hij dit hoorde. Hij keek eens verwonderd om naar Oemor, en nam vervolgens een volgende teug. Paul zette er een tweede naast in de plaats.
“Ja jong, dat is hoe het er hier aan toegaat.”
“Inderdaad, Paul. Ze gaan de vreemdelingen ons niet leren kennen.”
Igor bleef ijzingwekkend hetzelfde zitten op zijn kruk, en zei daarna “Tsjing-Tsjing. A la nostra amisticie.”

Bruno besloot zijn verhaal en drukte tegelijkertijd, zoals altijd, een sigaret dood in de asbak.
“Zeg me de laatste zin die je gelezen hebt.”
Elle aarzelde bijna altijd zonder aarzelen.
“ Ik herinner me vooral dat mijn vader me altijd al verteld had hoe het zou zijn.”
“En zeg me daarna, hoe het verder gaat.”
Ze durfde hem nog steeds niet in de ogen te kijken, wendde daardoor de blik ostentatief af.
“ Mijn vader had gelijk.”