de man die terug kwam #2

In de winkel van de huisbaas die net op de andere hoek van zijn huizenblok stond, kocht Bruno zijn laatste pakje tabak. Hij kocht zijn tabak altijd daar, bij de Guido, omdat alleen de Guido dat merk pakjes tabak verkocht. Zoals steeds had Guido al blindelings naar de gele vlek onder in het sigarettenrek gegrepen toen hij Bruno voor zich zag. De pakjes tabak waren namelijk van een schreeuwerig geel, met daarop een dansende Afrikaan, had Bruno altijd gedacht. Een esthetisch onmogelijk dansende Afrikaan overigens, want dat ene been zwalpte in een wel heel tegennatuurlijk en zelfs pijnlijk aandoende zwaai, althans zo had Bruno altijd al gevonden. Hij was er zelfs eens over begonnen tegen de Guido, maar die zei geen verstand te hebben van kunstachtige affaires. Doe hem maar het winnende lotje van de loterij.

Zoals steeds nam Guido ook een enveloppe extra dunne zilveren vloeitjes tussen zijn van werken afgestompte vingers. Bruno betaalde met een briefje, en niet met gepaste munt zoals hij en Guido het gewoon waren. Dit verraste de Guido enigszins maar hij herstelde zich vlug, en nog voor Bruno iets had kunnen zeggen lag het exacte wisselgeld al in zijn verharde handpalm. Bruno vroeg nog naar een lotje van de loterij waarop Guido hikkend in de lach schoot, met diep in de keel sigarettengeroffel. ‘Een groot lot, Bruno, dit weekend. Groot gelijk. Ik speel ook.’, en hij legde de centen op het rekeningetje in Bruno’s gestrekte hand. Met een tik met de tip van zijn wijsvinger op de bovenste cent maakte Guido duidelijk dat de rekening klopte. Ook was er nog die tic van duimgelik, even trillen met de lippen, en meteen daarna griste de Guido een volgende plastic zak: “de volgende”.
Bruno knipoogde en duwde zijn zonnebril van de punt van zijn neus tegen zijn voorhoofd. Aan de ingang verdween hij nog wat dieper in zijn rechtopstaande kraag voor hij in de regen dook. Het was halftien, en Bruno was laat.