de man die terug kwam #4

“Zoals punkers uitgespuwd worden,” bedacht Bruno onderweg naar altijd wel ergens, “zijn het braakballen van roofdieren”. Bruno rolde onderweg dan ook vaak een sigaretje. Dat schonk hem een houding op de vensters in de stad. Bruno was niet toevallig onderweg naast een vergeten stuk grond midden in de stad. “Roofdieren schrokken hun prooi met huid en haar op. In het herkauwproces filteren darm- en maagprocessen het bruikbare van de rest. Ze zuigen tot op maar niet dieper dan het bot.”
Op dat vergeten stuk grond zwermden punkers met hun ruige honden die ze los lieten lopen op dat anachronistische stuk weiland. Het regende niet harder of zachter dan Bruno zich herinneren kon. Het was een constante geworden. Net achter de buffer van een afzomende kraag heesters en laaggroeiende knotbomen en een drukbereden uitvalsweg lag de gevangenis. “De braakbal bevat de stukjes en beetjes die het roofdier niet verteert. De poëzie die schuilt achter het uitspuwen van scherpe kantjes is zoals veel verhalen dat van de onsterfelijk aantrekkelijke Don Quichote.” Bruno stak op het zebrapad dat uitmondde in de gevangenispoort de drukbereden uitvalsweg over. De blinde Marokkaan liep rechtdoor, zoals gewoonlijk, en hief kort zijn witte taststok op als een soort symbolisch gebaar.