de man die terug kwam #1

Het was al donker toen een lange, magere man diep in zijn kraag de kroegdeur achter zich dichttrok. Aan een gestolde wolk adem kon je zien hoe koud het was. Aan zijn kapsel hoe hard het regende. “...ooooooh! wat een miss-EUR! Hij mòet scoren, àl-tìjd. In een dergelijk perfect gat moet je duiken als een kamikaze – niet aarzelend als een kip zonder kop instruikelen!! Het berust allemaal op vertrouwen, en dat is er blijkbaar tekort bij...”
Nadat hij aan een mat die een vlag voorstelde zijn gummilaarzen veegde zoals iedereen het deed, want de vlag was al bezoedeld, was er een ogenblik van inschatten. De stamgasten die niet naar het scherm staarden taxeerden hem in een oogwenk, die met het blote oog van de buitenstaander niet gezien kon worden. De vreemdeling bood hen een strakke knik en zette een paar stappen naar de dichtstbijzijnde vrije kruk. Aan de hoek van de toog bleef iemand hem hardnekkig aankijken, alsof hij ergens melancholisch aan terugdacht, alsof hij hoofdpijn had. De onbekende man gebaarde met een blijkbaar gekend gebaar naar de waard. Die knikte, en zette hem even later een schuimend glas bier voor.
Als vreemdeling is het een opdracht het respect van de anderen, die onder elkaar zijn, in te winnen. Door hoffelijk en geïnteresseerd te zijn, maar niet te, door begrijpend en gereserveerd te zijn, maar niet te. Door zichzelf te zijn, zoals Bruno het zou zijn. Maar ook weer niet te, want het zelf zijn, of zijn zelf, vloekt met de eensgezinde geest – en daardoor afgebot – van de verzamelde massa die onder elkaar zijn.
De lange man, naar wie ik hierna gemakkelijkheidhalve zal verwijzen met ‘Igor’, liet zich na een eerste teug overrompelen door zijn nieuwe omgeving. Er zijn mensen van wie het mogelijk is aan hun houding alleen te zien hoe zij in het leven staan. Die houding op zich is niet zo niet vanzelfsprekend; een houding heeft iedereen – hoe zeer het ook van sommigen als een lelijk en lastig kruis in de schouders snijdt. Het is de manier waarop anderen zichzelf een houding aanmeten die het hen toelaat ongecompliceerd en zonder complexen naar hun doelen te streven, zonder daarbij ijdel te zijn, zonder daarbij ijdel te klinken. Ze stemmen zichzelf en hun omgeving totaal af op wat zij denken. Igor had er een handje weg van om zelf volledig op te gaan in zijn kader, ja zelfs te verdwijnen.
Igor versmolt zodanig in zijn omgeving dat het voor ieder die het waarnam een adembenemende ervaring was. Oudere vrouwen complimenteerden hem op haast dagelijkse basis met zijn houding. Zijn ledematen volgden de lijnen die hem op dat gegeven moment omgaven. De romp stond nooit ergens in de weg, maar deed zich veeleer voor als de stam van een boom die daar al veel langer stond. Tegelijk waren zijn handelingen niet log, maar elegant, en wat Engelsen ‘swift’ zouden noemen. Hij dronk zijn pint altijd met één pink omhoog, of tussen duim en drie middenvingers. Igor bestelde een tweede pint terwijl door heel het café een collectieve zucht van opluchting geslaakt werd en de stem van de commentator licht tragisch stokte bij het missen van een kans.